مناجات التائبین (توبه کنندگان)

مناجات پانزده گانه امام سجّاد (عليه السلام) مرحوم «علاّمه مجلسى» در «بحارالانوار» مى گوید: من این مناجات را در کتب برخى از اصحاب یافتم که از امام زین العابدین (علیه السلام) نقل کرده اند. ١- مناجات التائبين (توبه کنندگان) مناجات و راز و نیاز بنده اى است که قصد توبه و بازگشت به خداوند را دارد.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِیمِ

بنام خداوند بخشنده مهربان

اِلٰهى اَلْبَسَتْنِى الْخَطٰایٰا ثَوْبَ مَذَلَّتى، وَجَلَّلَنِى التَّبٰاعُدُ مِنْکَ لِبٰاسَ مَسْکَنَتى،

اى معبود من، گناهان لباس خوارى بر تنم كرده و دورى از تو لباس بيچارگى بر من پوشانده،

وَاَماتَ قَلْبى عَظِیمُ جِنٰایَتى، فَاَحْیِهِ بِتَوْبَة مِنْکَ یٰا اَمَلى وَبُغْیَتى، وَیٰا سُؤْلى وَمُنْیَتى،

و گناهان بزرگم، دلم را میرانده، پس با پذیرش توبه ام آن را زنده کن اى آرزو و مطلوب من و اى خواسته و آرزوى قلبى من،

فَوَعِزَّتِکَ مٰا اَجِدُ لِذُنوُبى سِوٰاکَ غٰافِراً، وَلاٰ اَرىٰ لِکَسْرى غَیْرَکَ جٰابِراً،

پس به عزتت سوگند، جز تو آمرزنده اى براى گناهانم نمى یابم، و براى دل شکستگیم مرهمى جز تو ندارم،

وَقَدْ خَضَعْتُ بِالْإِنٰابَةِ اِلَیْکَ، وَعَنَوْتُ بِالْاِسْتِکٰانَةِ لَدَیْکَ،

و به وسیله بازگشت به سوى تو و با تسلیم در برابرت فروتنى نموده ام،

فَاِنْ طَرَدْتَنى مِنْ بٰابِکَ فَبِمَنْ اَلُوذُ، وَاِنْ رَدَدْتَنى عَنْ جَنٰابِکَ فَبِمَنْ اَعُوذُ،

پس اگر مرا از درگاهت برانى به که پناه برم و اگر از حضورت بازگردانى به که پناهنده شوم؟

فَوٰا اَسَفٰاهُ مِنْ خَجْلَتى وَافْتِضٰاحى، وَوالَهْفٰاهُ مِنْ سُوءِ عَمَلى وَاجْتِرٰاحى،

پس افسوس از شرمندگى و رسواییم، و دریغ از بدى کردار و دست آوردم،

اَسْئَلُکَ یٰا غٰافِرَ الذَّنْبِ الْکَبیرِ، وَیٰا جٰابِرَ الْعَظْمِ الْکَسیرِ،

اى آمرزنده گناه بزرگ و اى پیوند دهنده استخوان شکسته،

اَنْ تَهَبَ لى مُوبِقاتِ الْجَرٰآئِرِ، وَتَسْتُرَ عَلَىَّ فٰاضِحٰاتِ السَّرٰآئِرِ،

از تو مى خواهم که جنایات آزاردهنده ام را ببخشى، و اسرار رسوا کننده ام را بپوشانى،

وَلا تُخْلِنى فى مَشْهَدِ الْقِیٰامَةِ مِنْ بَرْدِ عَفْوِکَ وَغَفْرِکَ، وَلاٰتُعْرِنى مِنْ جَمیلِ صَفْحِکَ وَسَتْرِکَ،

و در روز قیامت مرا از لذّت گذشت و آمرزشت محروم نگردانى، و از چشم پوشى و پرده پوشى زیباییت بى نصیب نکنى،

اِلٰهى ظَلِّلْ عَلىٰ ذُنُوبى غَمٰامَ رَحْمَتِکَ، وَاَرْسِلْ عَلىٰ عُیُوبى سَحٰابَ رَاْفَتِکَ،

اى معبود من، سایه ابر رحمتت را بر گناهانم بینداز و ابر مهربانیت را براى شستن عیبهایم بفرست،

اِلٰهى هَلْ یَرْجِعُ الْعَبْدُ الْآٰبِقُ اِلَّا اِلىٰ مَوْلاٰهُ، اَمْ هَلْ یُجیرُهُ مِنْ سَخَطِهِ اَحَدٌ سِوٰاهُ،

اى معبود من، آیا بنده فرارى جز به سوى مولایش باز مى گردد؟ و آیا جز مولایش کسى او را از خشم مولا پناه مى دهد؟

اِلٰهى اِنْ کٰانَ النَّدَمُ عَلَى الذَّنْبِ تَوْبَةً فَاِنّى وَعِزَّتِکَ مِنَ النّٰادِمینَ،

اى معبود من، آیا بنده فرارى جز به سوى مولایش باز مى گردد؟ و آیا جز مولایش کسى او را از خشم مولا پناه مى دهد؟

وَاِنْ کٰانَ الْاِسْتِغْفٰارُ مِنَ الْخَطیـئَةِ حِطَّةً فَاِنّى لَکَ مِنَ الْمُسْتَغْفِرینَ، لَکَ الْعُتْبىٰ حَتّىٰ تَرْضىٰ،

و اگر طلب آمرزش از گناه، تخفیف گناه است، پس به یقین من از آمرزش خواهان درگاه توام، از آن توست بازخواست تا خشنود شوى،

اِلٰهى بِقُدْرَتِکَ عَلَىَّ تُبْ عَلَىَّ، وَبِحِلْمِکَ عَنّىِ اعْفُ عَنّى، وَبِعِلْمِکَ بى اِرْفَقْ بى،

اى معبود من، به حق قدرتت بر من توبه ام را بپذیر و به حق شکیباییت از من درگذر، و به حق آگاهیت به من مهربانى کن،

اِلٰهى اَنْتَ الَّذى فَتَحْتَ لِعِبٰادِکَ باباً اِلىٰ عَفْوِکَ، سَمَّیْتَهُ التَّوْبَةَ،

اى معبود من، تویى که درى به سوى گذشت به روى بندگانت گشوده و آن را توبه نامیده

فَقُلْتَ: تُوبُوا اِلَى اللهِ تَوْبَةً نَصُوحاً. فَمٰا عُذْرُ مَنْ اَغْفَلَ دُخُولَ الْبٰابِ بَعْدَ فَتْحِهِ،

و فرمودى: به سوى خدا توبه کنید، توبه اى خالص پس چیست عذر کسى که بعد از گشودن در از داخل شدن غفلت کند؟!

اِلٰهى اِنْ کانَ قَبُحَ الذَّنْبُ مِنْ عَبْدِکَ فَلْیَحْسُنِ الْعَفْوُ مِنْ عِنْدِکَ،

اى معبود من، اگر گناه از جانب بنده ات زشت است پس به یقین گذشت از جانب تو نیکو مى باشد،

اِلٰهى مٰا اَنَا بِاَوَّلِ مَنْ عَصٰاکَ فَتُبْتَ عَلَیْهِ، وَتَعَرَّضَ لِمَعْرُوفِکَ فَجُدْتَ عَلَیْهِ،

اى معبود من، من اولین کسى نیستم که نافرمانیت کرده و تو او را آمرزیده اى، و یا به نیکیهایت روى آورده و بر او بخشیده اى،

یٰا مُجیبَ الْمُضْطَرِّ، یا کٰاشِفَ الضُّرِّ، یٰا عَظیمَ الْبِرِّ، یٰا عَلیماً بِمٰا فِى السِّرِّ، یٰا جَمیلَ السِّتْرِ،

اى اجابت کننده درماندگان، اى برطرف ضرر و زیان، اى بزرگ احسان، اى داناى نهان، اى زیبا پرده پوش،

اِسْتَشْفَعْتُ بِجُودِکَ وَکَرَمِکَ اِلَیْکَ، وَتَوَسَّلْتُ بِجَنٰابِکَ [بِحَنٰانِکَ] وَتَرَحُّمِکَ لَدَیْکَ،

با بخشش و از درگاهت شفاعت مى طلبم، و به تو ]به دوستیت [و مهربانى که نزد توست متوسّل مى شوم

فَاسْتَجِبْ دُعٰآئى، وَلا تُخَیِّبْ فیکَ رَجٰآئى، وَتَقَبَّلْ تَوْبَتى،

دعایم را بپذیر و امیدم را به درگاهت ناامید مکن، و توبه ام را پذیرا باش

وَکَفِّرْ خَطیئَتى بِمَنِّکَ وَرَحْمَتِکَ، یٰا اَرْحَمَ الرّٰاحِمینَ.

و به لطف و رحمتت از خطاهایم درگذر، اى مهربانترین مهربانان.