فضیلت زیارت امیرالمومنین حضرت امام علی(ع)

شیخ طوسی به سند صحیح، از محمّد‌بن‌مسلم، از امام صادق(علیه‌السلام) روایت کرده: خدا مخلوقی بیشتر از ملائکه خلق نفرمود، به درستی که هر روز هفتاد هزار ملک نازل می‌شوند و به «بیت‌المعمور» می‌آیند و دور آن طواف می‌کنند، چون از طواف آنجا فارغ می‌شوند، به طواف کعبه می‌روند و چون از طواف کعبه فارغ شدند، به سوی «قبر پیامبر»(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) می‌آیند و بر آن حضرت سلام می‌کنند، پس از آن به سوی «قبر امیرمؤمنان»(علیه‌السلام) می‌آیند، بر آن حضرت سلام می‌کنند و بعد از آن نزد «قبر حسین»(علیه‌السلام) می‌آیند و بر آن جناب سلام می‌کنند، پس از آن به آسمان بالا می‌روند و مانند ایشان هر روز نازل می‌شوند تا روز قیامت. سپس فرمود: هرکه «امیرمؤمنان»(علیه‌السلام) را زیارت کند و عارف به حق آن حضرت باشد، یعنی آن جناب را امام واجب الاطاعه و خلیفه بلافصل بداند و از روی جبّاریت و تکبر نیامده باشد، حق‌تعالی اجر صد هزار شهید برای او بنویسد و گناهان گذشته و آینده او را بیامرزد و روز قیامت از جمله ایمنان از ترس‌های آن روز برانگیخته شود و خدا حساب را بر او آسان نماید و هنگام حرکت به سوی زیارت، ملائکه از او استقبال کنند و چون از زیارت برگردد او را مشایعت کنند تا به خانه خود برگردد و اگر بیمار شود به عیادت او بیایند و اگر بمیرد جنازه او را مشایعت کنند و برای او تا کنار قبرش طلب آمرزش نمایند. سیّد‌ عبدالکریم ابن طاووس در کتاب «فَرحَة الغَرِی» از آن حضرت روایت کرده است: هرکه پیاده به «زیارت امیرمؤمنان»(علیه‌السلام) رود حق‌تعالی به هر گامی ثواب یک حجّ و یک عمره برای او بنویسد و اگر پیاده برگردد، به هر گامی ثواب دو حجّ و دو عمره برای او بنویسد؛ و نیز از آن حضرت روایت کرده که به ابن مارد فرمود: ای پسر مارد، هرکه جدّم «امیرالمؤمنین»(علیه‌السلام) را در صورت عرفان به حقّش زیارت کند، حق‌تعالی برای او به عدد هر گامی حجّ مقبول و عمره پسندیده بنویسد، ای پسر مارد، و‌‌‌الله آتش جهنم نمی‌خورد گامی که در «زیارت امیرالمؤمنین»(علیه‌السلام) غبار‌ آلوده شود، خواه پیاده رود و خواه سواره؛ ای پسر مارد این حدیث را به آب طلا بنویس؛ و همچنین از امام صادق(علیه‌السلام) روایت کرده است که فرمود: ما می‌گوییم در پشت کوفه قبری است که به آن قبر دردمندی پناه نمی‌برد، مگر آنکه حق‌تعالی او را شفا کرامت فرماید مؤلّف گوید: از اخبار معتبر ظاهر می‌شود که حق‌تعالی قبر امیرالمؤمنین و اولاد طاهرینش(علیهم‌السلام) را پناهگاه هراسندگان و ملجأ بیچارگان و امان اهل زمین قرار داده، هر غمناکی که نزد او برود غمش زائل می‌شود و هر دردمندی که خود را به آن بمالد شفا می‌گیرد و هر که به آن پناه برد در امان باشد. سید عبدالکریم ابن طاووس از محمّد‌بن‌علی‌شیبانی روایت کرده است که گفت: من و پدر و عمویم حسین، به طور پنهان در شب تار به زیارت قبر امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) رفتیم و این کار در سال دویست‌وشصت‌و‌اندی بود و من در آن هنگام کودکی صغیر بودم، چون به قبر آن حضرت رسیدیم، دیدیم در اطراف آن قبر سنگ‌های سیاه گذاشته شده و بنایی ندارد؛ به قبر نزدیک شدیم، عدّه‌ای از ما مشغول خواندن قرآن و بعضی مشغول نماز و برخی سرگرم زیارت شدند، به ناگاه دیدم شیری به جانب ما می‌آید، چون نزدیک شد ما به فاصله یک نیزه از آن محل شریف دور شدیم، آن حیوان نزدیک قبر رفت و شروع به مالیدن ذراع خود به قبر کرد؛ یکی از ما نزدیک شیر رفت و به تماشای او ایستاد، حیوان متعرض او نشد، برگشت و ما را به حال شیر خبر داد، ترس از ما برطرف شد، همگی نزدیک او رفتیم، در وضعش دقّت کردیم، دیدیم در ذراع او جراحتی است و آن حیوان محلّ جراحت را به قبر آن حضرت می‌مالید، حدود یک ساعت به این حال بود سپس رفت، ما هم به حال اوّل خود به نماز و زیارت و قرائت قرآن برگشتیم.